ในมุมเล็กๆส่วนหนึ่งของชีวิต คนเราต่างก็ได้ศึกษาเรียนรู้ชีวิตของตัวเอง ผ่านเรื่องราว ผ่านร้อนผ่านหนาว สัมผัสลิ้มรสชาติความสำเร็จ ล้มเหลว ทุกข์ โศก เศร้า สุข บนถนนสายชีวิต คำพูดของคนโบราณ แต่เหตุผลไม่เคยโบราณ "มิตรแท้ของคุณก็คือตัวคุณเอง" สุภาษิตจีนกล่าวว่า "พึ่งขุนเขา ขุนเขาพังคลืนได้ พึ่งพาคนอื่น คนอื่นหลีกลี้หนีหน้า ดีที่สุดคือพึ่งพิงตัวเอง" บางคนทุ่มเทตลอดทั้งชีวิตเพื่อความฝัน เพื่ออุดมการณ์ ชีวิต เกียรติศักดิ์ศรี ฯลฯ คุณทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง แต่สุดท้ายคุณก็อดไม่ได้ที่ถามตัวเองว่า ทุกวันนี้คุณเสียเวลายุ่งวุ่นวายไปกับอะไร สิ่งที่คุณทำถูกต้องแล้วหรือ เวลาของคุณหมดไปแต่ละวันๆเพื่อสิ่งใด? บ่อยครั้งทีเดียวที่คุณพยายามดิ้นรนใฝ่คว้า สรรหาวิธีการต่างๆที่ยากเย็นแสนเข็ญ เพื่อให้ตนเองประสบความสำเร็จเพื่อฝันที่ตั้งใจ แต่บ่อยครั้งทีเดียวเมื่อคุณมีโอกาสอยู่นิ่งๆ และใคร่ครวญสิ่งที่คุณทุ่มเท คุณกลับรู้สึกว่า คุณอยากยืนริมทะเล ค่อยๆหายใจ สูดกลิ่นไอธรรมชาติ กินไอติมข้างถนน หยอกล้อเล่นกับเด็กๆที่ดวงตาบริสุทธิ์ใสแป๋ว ในท่ามกลางความศิวิไลซ์ สิ่งที่คุณแสวงหากลับเป็นชีวิตที่เรียบๆง่ายๆอยู่กับธรรมชาติ
น่าเศร้าที่คนเราสามารถเรียนรู้ทุกอย่างได้ คุณเก่ง มีความสามารถ บางคนมีใบประกาศนับไม่ถ้วน ไม่มีอะไรที่คุณไขว่คว้าหามาไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่คุณขาดหายไป นั่นคือคุณไม่รู้จักตัวเอง แม้คุณจะบอกว่าคุณรู้จักตัวเองดีพอก็ตาม บางคนเวลาคุยกับคนอื่นมักจะพูดว่า "ผมรู้จักคุณดี" หรือไม่ก็บอกว่า "ไม่เป็นไรแม้คุณไม่พูด ผมก็เข้าใจคุณดี" แต่คุณลองย้อนคิดดูว่า เวลาคนอื่นพูดคำนี้กับคุณ คุณหรือสึกอย่างไร? แม้คุณจะไม่ปฏิเสธเพื่อรักษาน้ำใจเขา แต่คนส่วนใหญ่มักโต้แย้งและคิดในใจว่า "คุณจะมารู้จักผมดีกว่าตัวผมเองได้อย่างไร" นี่คือความจริงที่สุด และความจริงที่น่าเศร้ากว่านั้นคือ จริงๆแล้วคุณไม่รู้จักตัวคุณเองเลย
ผู้เขียนมีเพื่อนคนหนึ่ง ฉลาด รอบรู้ไปหมดทุกอย่าง หากต้องพูดคุยหรือถกหลักการอะไรกับเขา คุณต้องยอมซูฮกให้เขาแน่นอน วันหนึ่งขณะที่เรากำลังคุยเล่นกันตามประสาเพื่อนพ้อง ไม่รู้อะไรดลใจผู้เขียนโพล่งออกมาว่า "นายรู้ไหม นายมันเก่งทุกอย่าง แต่มีอย่างหนึ่งที่นายไม่รู้?" เขาสงสัยมาก ผู้เขียนตอบว่า "ก็นายไม่รู้จักตัวนายเองยังไงล่ะ"
และอีกวันหนึ่งที่พูดคุยกัน ผู้เขียนก็โพล่งออกมาอีก ตามประสาคนที่ไม่เคยปิดปังเพื่อนฝูงในทุกความคิด "นายรู้ไหมนายฉลาดทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่นายทำไม่ได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่นายทำไม่เป็น?" เพื่อนสงสัยมาก "อะไรวะ"? เขาถาม "ก็ทำตัวเป็นคนโง่ยังไงล่ะ" เราคุยกันอย่างสนุกปาก โดยที่เพื่อนหารู้ไม่ว่าผู้เขียนแอบซ่อนความคิดอะไรไว้ในใจ เป็นความเศร้าใจลึกๆของตัวเองว่า ทุกวันนี้ใช้เวลาทั้งชีวิต ดิ้นรนไขว่คว้าความสำเร็จ จนลืมตัวเอง ลืมหันมาทำความเข้าใจตนเอง ลืมไปว่าสิ่งที่ตัวเองต้องการ ความจริงแล้ว คือ การมีชีวิตที่ธรรมดา เรียบง่ายและติดดิน เคยคิดอยู่เสมอว่าที่ตนเองต้องการคือชีวิตเรียบง่ายในชนบทห่างไกล แต่ในความเป็นจริงกลับต้องอยู่ในเมืองหลวงที่มีแต่การแก่งแย่งแข่งขัน ณ ที่ตรงนี้ พวกเราสูญสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดไป คือสูญเสียหัวใจตัวเอง สูญเสียความเข้าใจตัวเอง นี่ไม่ใช่ความจริงที่น่าเศร้าหรอกหรือ ผู้เขียนคิดเสมอว่า ปราบใดที่ไม่รู้จักหัวใจตัวเอง ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ก็จะไม่เอ่ยคำว่า "ฉันรู้จักคุณดี ฉันเข้าใจคุณนะ"
沒有留言:
張貼留言