ในดงเหมยขับด้วยเสียงสกุณา
เราร่ำสุรา แต่งบทกวี
ในดงมนุษย์ มากมายวิถี
เราใช้ชีวี อยู่เหนือความวุ่นวาย...
เฝ้ามองสรรพสิ่งเวียนว่ายดับ
ทุกอย่างบรรจบกลับจุดเริ่มต้น
ใยแสวงหาอำนาจกำราบคน
ทิ้งญาณเฉกเช่นชนผู้บำเพ็ญ...
ใช้พู่กันเยี่ยงกระบี่ของกวี
กวัดแกว่งมุ่งวิถียิ่งใหญ่
หลุดพ้นอัตตาทั่วทั้งใจ
ไร้กระบี่ไร้ใจรวมหนึ่งเดียว
เราใช้เสียงพิณโบราณกังวานสงบ
ดั่งเสียงสวรรค์⋯⋯
沒有留言:
張貼留言