คุณครูคนหนึ่งที่มีความเข้มงวดกวดขัน มักจะให้การบ้านและแบบฝึกหัดให้นักเรียนทำเยอะ หากเปรียบเทียบกับห้องเรียนข้างๆซึ่งเรียนระดับเดียวกัน ส่วนใหญ่จะมีการบ้านมากกว่าหลายเท่า นักเรียนจะโอดครวญว่ารับไม่ไหว ต่อต้านคุณครู มีนักเรียนบางคนก็จะพูดว่า “คุณครูให้การบ้านตั้งมากมาย พวกเรามีเวลาไม่พอ” “เดิมทีพวกเราก็ไม่มีเวลาอยู่แล้ว！”
“คุณครูหาลังใบใหญ่มา๑ลัง เรียกให้นักเรียน “ไปหาก้อนหินใหญ่จำนวนหนึ่งมาใส่ให้เต็ม” นักเรียนต่างร่วมแรงร่วมใจกันเต็มที่ ไม่นานก้อนหินก็เต็มลัง”
คุณครูบอกว่า “ตอนนี้หินก้อนใหญ่บรรจุเต็มลังแล้ว ให้ไปหาหินก้อนเล็กๆจำนวนหนึ่งใส่ลงไปเสริมตามช่องว่างที่เหลือให้เต็ม！” นักเรียนหาหินก้อนเล็กใส่ตามช่องว่างต่างๆจนเต็ม” ครูบอกว่าตอนนี้ดูเหมือนก้อนหินน้อยใหญ่เต็มลังแล้ว ให้ไปหาทรายจำนวนหนึ่งมาเสริมลงไปตามช่องว่างเล็กๆให้เต็ม！” นักเรียนต่างก็ไปหาเม็ดทรายเล็ก เสริมลงไปจนไม่มีช่องว่างใดๆอีกแม้แต่น้อย ลังอัดจุด้วยก้อนหินน้อยใหญ่และเม็ดทรายหลายถ้วยจนเต็ม
คุณครูถามอีกว่า “ยังใส่สิ่งของอะไรลงไปในลังได้อีกไหม?” นักเรียนตอบว่า “คุณครู！ ลังเต็มแล้ว！”
ครูเอาน้ำมาถังหนึ่ง ลาดลงไปในลังจนหมด แล้วพูดว่า “ดูสิ！ถ้าหากจิตใจของพวกเราเหมือนกับหินก้อนใหญ่ที่หยาบกร้าน ภายในหนึ่งวันก็ถูกเติมเต็ม ถ้าหากจิตใจของพวกเราละเอียดหน่อยเหมือนกับหินก้อนเล็ก ก็ยังสามารถหาช่องว่างระหว่างหินก้อนใหญ่ได้อีก (หมายถึงสามารถเติมสิ่งต่างๆลงไปได้อีก) ถ้าหากจิตใจของพวกเราละเอียดอ่อนเหมือนเม็ดทราย ก็สามารถสรรสร้างช่องว่างได้อีกมากมาย ถ้าหากจิตใจของพวกเราอ่อนโยนเหมือนสายน้ำ ก็ยังมีช่องว่างสามารถซึมผ่านทรายได้ เวลาก็เหมือนกัน ขอเพียงรู้จักใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ ก็สามารถที่จะสรรหาช่องว่างได้”
